De dubbele materialiteit is een concept dat voortkomt uit de evolutie van duurzaamheidsrapportage en betreft het erkennen van de impact van zowel interne bedrijfsactiviteiten als externe invloeden op de duurzaamheidsprestaties van een organisatie. In wezen betekent het dat bedrijven niet alleen moeten rapporteren over hoe zij worden beïnvloed door externe duurzaamheidskwesties, maar ook over hoe hun eigen activiteiten invloed hebben op de bredere maatschappij en het milieu.
Aan de ene kant is er de “interne materialiteit”, die verwijst naar de impact van de bedrijfsactiviteiten op het bedrijf zelf. Dit omvat bijvoorbeeld zaken als operationele efficiëntie, kostenbeheersing, en het beheer van interne milieurisico’s. Hierbij wordt gekeken naar de materiële aspecten die direct van invloed zijn op de bedrijfsvoering en financiële prestaties.
Aan de andere kant is er de “externe materialiteit”, wat betekent dat bedrijven ook moeten rapporteren over de impact van externe duurzaamheidskwesties op hun bedrijfsvoering. Dit omvat aspecten zoals klimaatverandering, mensenrechten, sociale rechtvaardigheid en andere externe factoren die relevant zijn voor het bedrijf en zijn belanghebbenden. Het erkent dat externe factoren niet alleen risico’s met zich meebrengen, maar ook kansen voor innovatie en waardecreatie.
Dit concept van de dubbele materialiteit is geïntroduceerd om duurzaamheidsrapportage te verbeteren door de focus te verschuiven van een eenzijdige benadering naar een meer uitgebreide en holistische kijk op duurzaamheid. Het wordt aangemoedigd als een manier om bedrijven te helpen bij het identificeren van de meest relevante en significante duurzaamheidskwesties voor hun bedrijf en hun stakeholders, en om de dialoog over duurzaamheid te verbreden en te verdiepen. Het erkent dat duurzaamheid niet alleen een risicobeheersing is, maar ook een kans voor waardecreatie en maatschappelijke impact.
